Januari

"Het wordt tijd dat het eens gaat sneeuwen," zei Paulus tegen zichzelf. "Het nieuwe jaar is begonnen en nog steeds valt er geen sneeuw in het grote bos. Daar moet ik verandering in brengen." Hij stak zijn hoofd uit het raampje van zijn boom en riep naar boven: "Zeg wolken, zouden jullie niet eens eindelijk...." Nog voor hij was uitgesproken kwam er zowaar een sneeuwvlok naar beneden dwarrelen. Die sneeuwvlok werd gevolgd door nog een paar sneeuwvlokken en ja hoor, toen sneeuwde het! "Nee maar," jubelde Paulus, "ik ben veel knapper dan ik dacht. Dit moet ik meteen aan Oehoeboeroe vertellen!" Hij pakte zijn paraplu en stormde zijn boom uit, op zoek naar Oehoeboeroe. Lang hoefde hij niet te zoeken. De oude uil zat met een zeer tevreden gezicht en met een paraplu boven zijn uilehoofd in de uileboom. "Ha, Oehoeboeroe!" riep Paulus blij. "Wat zeg je er wel van? Het sneeuwt!" "Ik ben nogal wel zo tamelijk verheugd," sprak Oehoeboeroe deftig, "dat je het min of meer hebt opgemerkt Paulus. Het sneeuwt inderdaad. En weet jij ook waaróm het sneeuwt?" "Jazeker," zei Paulus trots, "dat kwam ik je nou juist vertellen." "Aha" lachte Oehoeboeroe blij, "je weet het dus al." "Ik.... eh.....," stamelde Paulus nogal verrast. "Wát weet ik al, Oehoeboeroe?" "Wat voor een buitengemeen zeer knappe uil ik ben," zei Oehoeboeroe. "Is het heus?" vroeg Paulus onzeker. "Hoezo dan, Oehoeboeroe?" "Nou kijk eens," sprak de oude uil, "ik vond dat het de hoogste tijd werd voor een beetje sneeuw. En toen sprak ik tot de wolken: "Beste wolken, zouden jullie nou niet eens eindelijk, min of meer.... nietwaar.... En toen begon het meteen te sneeuwen." "Zozo," mompelde Paulus. "Daar was het dus om." "Daar was het om," knikte Oehoeboeroe. "En ik moet bekennen dat ik nogal wel zo tamelijk veel knapper ben dan ik dacht."-

©